Sommige mensen zouden zeggen, dat je dit zo op straat gooit. Dit is een klein deel van het verhaal juist door het te delen zet het anderen aan het denken om meer voor zichzelf op te komen.
Je bent het waard om in je kracht te staan lieve jij.
Mijn verhaal
Jij deed nooit iets verkeerd; ik was het probleem, dat was jouw herhaalde boodschap. Je zorgde voor me, terwijl mijn vrienden en familie dat niet deden, althans dat beweerde je, en langzaam werd ik van hen geïsoleerd.
Achteraf betreur ik dat ik naar je luisterde; het had mij en anderen veel ellende kunnen besparen. Ik negeerde alle rode vlaggen die opdoken. Hoe ik dat deed? Dat vraag ik me soms nog steeds af.
Alles waar jij mee worstelde, projecteerde je op mij. Je uitspraken waren absurd, vooral als je gedronken had.
Ik zal de eerste klap die je uitdeelde nooit meer vergeten; die was volgens jou om me wakker te schudden, maar laten we de rest daarvan maar niet bespreken.
Ik begrijp nog steeds niet waarom ik dit alles heb toegelaten. De angst als je dronk was verstikkend. Die angst is er nog steeds.
De blauwe plekken die ik had, probeerde ik altijd te verbergen met excuses. Weggaan werd uiteindelijk onmogelijk dacht ik. Je verstopte de sleutels en als je vertrok, gingen alle deuren op slot. Ik voelde me gevangen en soms zag ik geen uitweg meer.
Mijn leven was een schim van wat het ooit was, en afspreken met vrienden was bijna onmogelijk. Telkens moest ik excuses verzinnen waarom ik niet kon komen.
Zelfs als we uit eten gingen, was het problematisch. Je dronk meer dan afgesproken en werd agressief. We werden uit restaurants gezet of er gebeurden nare incidenten als je iemand op het toilet tegenkwam. Ik zal de details besparen.
Ik zal nooit vergeten dat ik een vriendin heb geappt om hulp te vragen. Ik wilde weg, maar durfde niets te ondernemen. Samen hebben we een plan opgesteld, en als hij aan het werk was, zou ze me komen halen. Ik vond een sleutel zodat Tyson (mijn hond) en ik met haar mee konden.
Ik ben nog nooit zo bang geweest om weg te gaan. Ik had het hoogstnoodzakelijke in vuilniszakken gepakt, zodat we meteen konden vertrekken.
Nadat ik weg was kreeg ik berichtjes en telefoontjes van hem, en ik was zo verward en verslaafd aan zijn woorden dat ik twee keer naar hem ben teruggegaan, met dezelfde ellende tot gevolg. Maar ik deed het mijzelf aan
Uiteindelijk kreeg ik een eigen plek waar ik rust hoopte te vinden, maar daar begon het stalken. Uiteindelijk heb ik aangifte gedaan.
Nu besef ik dat ik zoveel mensen om mij heen had die om mij liefde gaven: familie, vrienden, lieve collega’s op stal destijds waar ik altijd terecht kon.
Dus, lieve vrouw, weet dat je altijd een keuze hebt om weg te gaan. Als je een rode vlag ziet, negeer die dan niet, maar neem die serieus en luister naar je intuïtie.
Als je de kracht hebt om te blijven en alles te doorstaan, weet dan dat je ook de kracht hebt om te vertrekken. Durf om hulp te vragen!
Klinkt nu heel erg hard maar dit is wel hoe het in de werkelijkheid is. Gun jezelf alle liefde van de wereld, zet jezelf eerst op 1 dan pas een ander. 😍 leer jezelf te waarderen lieve vrouw. Inmiddels ben ik getrouwd met de liefste man die ik mij kan wensen.
Ik krijg nog steeds zoveel dames in mijn praktijk die in een narcistische relatie zitten en er niet uit durven.
Met liefde help ik door vragen te stellen en deze dames inzicht te geven waardoor ze meer in hun kracht komen te staan.
Durf anders te denken en laat niet meer voor je denken.
Reactie plaatsen
Reacties